Twee nog jonge blondjes, ‘k schrijf niet, dom,
stonden aan ’t kerkorgel en vroeger “waarom
op ’t klavier een tweede rij toetsen zit?
De een blinkend zwart, de andere glanzend wit.”
De orgelist antwoordde: “zo kan ik mij niet vergissen,
de witte voor huwelijken, de zwarte voor begrafenissen.
Meneer Hak was een man van stand. Keurig in het pak, vaste kantoor dagen, zes uur thuis. Erg formeel. Maar meer ook niet. Hoewel....? Op een middag, het was rond kwart over vijf, zat meneer Hak in zijn Mercedes. Hij en zijn vrouw waren die dag precies twintig jaar getrouwd, dus hij was erg in zijn sas. Hij reed over een verlaten landweg, van een goede kennis, terug naar huis. Plotseling zag hij langs de kant van de weg een groot, vuil bord staan met daarop: Surinaamse bonenschotel, zoals je nog nooit hebt geproefd. 1,35 per bord. Meneer Hak voelde wel wat voor een bordje bonen, zette zijn auto langs de weg en stapte uit. Hij kocht van de plaatselijke boer een flink bord dampende bonen, die hij met smaak in de auto op at.
Ah fijn. Meneer Hak reed op zijn gemak terug naar huis, met een tevreden gevoel in zijn maag. Thuisgekomen wachtte vrouwlief en een tweetal kinderen op hem. Mevrouw Hak liet hem binnen, nam hem zijn jas af en bond hem een blinddoek voor.
"Ik heb een verrassing voor je, lieverd. Hier, ga op deze stoel in de woonkamer zitten en wacht even op mij. Ik ga even wat uit de bijkeuken halen."
Meneer Hak ging zoals het hem gezegd was op de stoel zitten, stekeblind en razend benieuwd naar zijn vrouw haar verrassing.
Ondertussen voelde hij het een en ander borrelen in zijn lichaam. De bonen hadden hun werk goed gedaan. Meneer Hak schaamde zich, maar voelde toch echt iets vreselijk drukken.
"Nou, niemand ziet of hoort het", dacht meneer Hak. Heel subtiel tilde hij één bil op, en liet een kleintje ontsnappen. Dat luchtte op. Maar erg lekker ruiken deed het vast niet.
Oeps, daar drukte weer wat.
"Er is niemand die het ziet", overtuigde meneer Hak zichzelf.
Hij tilde voorzichtig de andere bil op en met het geluid van een pruttelende speelgoed stroomtrein kwam de ander eruit. Meneer Hak geneerde zich, en bedacht dat het wel erg moest stinken. Het moesten die bonen zijn geweest. Hij zag geen fluit, maar wist het toch te presteren op te staan zonder iets om te stoten. Hij wurmde een zakdoek uit zijn broekzak en wapperde daar een beetje mee heen en weer. En daar was die goede, nette meneer Hak, die in zijn eigen woonkamer met een blinddoek om op zijn twintigjarig-huwelijksdag met een zakdoek zijn wind geurtjes weg wilde wapperen. Hij waggelde onhandig heen en weer, waarbij hij er per toeval nog drie liet vliegen.
Toen klonken de klikkende voetstappen van zijn vrouw haar hakken en snel ging hij weer zitten, zich schamend tegenover mevrouw Hak.
"Nou lieverd, wel gefeliciteerd met ons twintigjarig huwelijksfeest", zei mevrouw Hak en bij het zwierig wegtrekken van de blinddoeken viel de mond van meneer Hak open. Zijn gehele familie, vrienden, ouders, broers, colegae én kinderen stonden voor hem in de woonkamer met grijnzende gezichten, ballonnen en armen vol slingers en flessen champagne.
''Surprise!!''
Drie schipbreukelingen op een onbewoond eiland vinden een magische fles waaruit een geest komt, die ieder een wens beloofd. De eerste man wenst zichzelf in New York. De tweede wenst zichzelf in Parijs. En de derde, die ziet dat hij nu alleen is, kijkt wat beteuterd om zich heen en zegt: "ik voel me alleen, ik wens dat mijn beide vrienden weer hier zijn!"
